به آبجی‌بزرگه که گفتم ستایش را سِتی صدا می‌کنم، دادَش در آمد که:(( ستایش به آن قشنگی حیف نیست؟ باز خوب است اسم تو کوتاه

دور، می‌رفتم به دور دورها. به جایی که بهشت باشد. بار و بَندیلَم را جمع می‌کردم و  می‌رفتم به بهشتِ بورخِس. همان بهشتی که بورخس

همهِ چیزِ همه چیز؟ یعنی همه چیزهای خوب‌ و بَد؟ نه‌خیر، این‌طوری که نمی‌شود. بالاخره آدم‌هایی مثل هیتلر باید بمیرند. نمی‌شود که همه‌چیز باقی بماند.

خونه. با خودم تکرار کردم تا یادم بیاید الان داخل خونه هستم و خونه می‌تواند همین‌جا باشد. همین‌جایی که الان روی مبل‌هایش نشستم. بعد فکر

  خطاب به یک سن خاص دلتان برای نوزده‌سالگی‌تان تنگ شده؟ چرا برایش نامه‌یی نمی‌نویسید؟ (خب، بزار ببینم تا مامان ناهار رو بچینه چی میتونم