روزهایی وجود دارد که ما، نیاز داریم از دیگران تبریک بشنویم. از عمق وجودمان دوست داریم یک آدمی پیدا بشود و ما را با تبریک گفتنش شاد کند. دوست داریم بالاخره آن روز همان‌طور که برای‌ما مهم است، برای بقیه هم مهم باشد.

اما چه بخواهیم و چه نه، این پیش می‌آید و گاهی دقیقا  آن آدمی که دوست داریم به ما تبریک بگوید همان روز یادش می‌رود. همان آدم روز تولد ما، روز زن، روز مادر، روز پدر و هزار جور مناسبت دیگر را فراموش می‌کند. انگار از کل دنیا همین یک نفر فراموشی دارد.

روز تولد ما یک عالم تبریک می‌گویند و او که منتظریم بگوید، یادش می‌رود. و این می‌تواند روز ما را زهرمار کند.

چرا ما منتظریم؟ چرا حتما همان آدم باید تبریک بگوید؟ اوهوم، می‌دانم آن آدم را دوست داریم و مهم است که یادش باشد و برای ما ارزش قائل شود اما چرا خودمان به خودمان تبریک نگیم؟

دیروز خیلی منتظر بودم س‌.ب بهم تبریک بگوید، ول کم‌کم  بی‌خیال شدم. خیلی اتفاقی تصمیم گرفتم خودم، برای خودم نامه بنویسم و به خودم بگویم :  خودم، تولدت مبارک.

الان خیلی حالم خوب است. شما هم امتحان به خودتان تبریک بگویید. حتی می‌توانید به خودتان هدیه بدهید. خلاصه حسابی شیفته و عاشق خودتان باشید. ????*

* در جریانم توت‌فرنگی ربطی به بحث‌مون نداره، ولی جالبه.