موفق کیه؟ بلاگر اینستا با فالوورای زیاد؟ خواننده موردعلاقه‌مون؟ اون مدل لباس که خیلی هم تناسب اندام داره؟ رییس‌جمهور آمریکا؟ اون ورزشکار معروفه که چندبار المپیک بُرده؟ اون بازیگره به خاطر حضور اون تو فیلم، فیلم رو می‌بینیم؟ اون خانوم دکتره که مامان‌بزرگ‌مونو عمل کرد درحالی که بقیه گردن نمی‌گرفتن؟ اون هم‌کلاسی‌مون که هرسال معدلش بیسته؟ اون مهندسی که سد منجیل رو ساخته؟(از اثرات سفر! سد منجیل رو تو راه دیدیم.) اون یارو که تو شهرداری نشسته و پایان‌کار خونه جدیدتون رو امضا نمی‌کنه؟
نه عزیزان، هیچ‌کدوم از اینا موفق نیستن.
(همین الان واکنش شما: پس موفق عمه منه؟)
الان میگم چرا موفق نیستن.
چون اون بلاگره راضی نیست چون بازم فالوورای بیشتری می‌خواد. اون خواننده از صدای خودش متنفره. اون مدله، نصف غذاهای شیرین و چربی که دوست داره رو نمی‌خوره که چاق نشه. رییس‌جمهور آمریکا هم سرش آنقدر شلوغه که وقت نداره از کاخ‌سفید دوست‌داشتنی‌ش لذت ببره. اون ورزشکار هم خیلی خسته‌ست چون تقربا نصف عمرش درحال ورزش بوده. اون بازیگره هم احتمالا بدون گیریم خودشو دوست نداره. اون خانوم دکتره هم ممکنه اصلا شغل‌شو دوست نداشته باشه و به زور رفته باشه تجربی. اون همکلاسیه هم احتمالا کل مدت داره درس می‌خونه و تفریح خاصی نداره. و خلاصه نصف آدمایی که نقاب خوشبختی و موفقیت دارن، اونی که تصور ماست نیستن.
بله، اونا هم ممکنه موفق باشن اما یه شرطی داره:
شرطش اینه که آدم خودشو دوست داشته باشه.
خودشو دوست داشته باشه یعنی چی؟
سوال خوبیه. یعنی اینکه اگه من خودمو دوست دارم برای خودم ارزش قائل باشم. بتونم برای خودم هم زمان بزرام. نه اینکه سرم شلوغ باشه و بهونه بتراشم و برای خودم وقت نزارم. سال تا سال واسه خوشی خودم کاری نکنم. مسافرت؟ نه، درس دارم. نه، مریض نوبت دادم. نه، فردا کارگرا علاف میشن. نه، استادیوم رزو کردم. نه، فردا جلسه کنگره است. نه، باید واسه مسابقه ماه آینده تمرین کنم.
حالا با این تعریف هرکی موفقه واسه خودش دست بزنه.
آخرین نظرات: